Elkarrizketa

“Epaiketa politikoa da G20koena ere”
2017-09-222017-09-22Bizkaia, Elkarrizketa

“Epaiketa politikoa da G20koena ere”

Aitziber Laskibar Lizarribar
Uztailaren 6 gauean Hanburgon zen Markel Brouard (Bilbo, 1990), David Rinconekin eta beste lagun batzuekin, pizzeria bateko terrazan afaltzen. G20koen goi bileraren bezpera zen, eta liskarrak izan ziren egun hartan hirian. Afaltzen zirela, Poliziak, Rincon atzetik hartu, eta atxilotu egin zuen. Kartzelan dute ordutik, Hanburgon, eta astelehenean epaituko dute.

“Egoera hobetu ezean, autoeskola batzuk ezin izango dituzte ireki”
2017-07-282017-07-28Albisteak, Bizkaia, Elkarrizketa, Gizartea

“Egoera hobetu ezean, autoeskola batzuk ezin izango dituzte ireki”

Peru Azpillaga

Luze jotzen ari da gidabaimena eskuratzeko aztertzaileen auzia, eta oraindik luzeago joko duela dirudi. Ekainaren 19an hasi zuten greba dela eta, soilik ostegunetan eta ostiraletan egiten dira gidabaimena eskuratzeko azterketak. Bi eskari nagusi egin dituzte Asextra aztertzaileen elkarteko kideek. Batetik, aztertzaile gehiagoren beharra aldarrikatzen dute. Bestetik, 2015eko grebaren ondorioz, DGT Espainiako Trafiko Zuzendaritzarekin hitzartutako ordainsari espezifikoa jasotzea: funtzionarioek jasotzen duten ordain osagarria, 240 euro ingurukoa.

Arazo horren erdian daude autoeskolak. Haiek dira grebaren kaltetu nagusiak, eta, gauzek hobera egiten ez badute, etorkizun latza dute aurretik. Gai horren inguruan mintzatu da APAVI Bizkaiko Autoeskolen Elkarteko lehendakari Iñigo Montenegro (Getxo, 1954). Haren ustetan, bi aldeak akordiotik urrun daude oraindik. Haiek ahal duten guztia egiten ari direla dio, baina arazoaren konponbidea beste batzuen esku dagoela. "Iraila izango da hilabeterik zailena; abuztuan lanak ez badu gora egiten, autoeskola batzuk ezin izango dituzte ireki".

Zein da zuen egungo egoera?

Oraintxe bertan, gure lan egiteko gaitasuna %60 gutxiagotu da. Urtean lan gehien dugun garaian, gure gaitasunaren %40an ari gara soilik lanean...

Zer ondorio ekar ditzake horrek?

Ondorio ekonomiko larriak. Ekaina, uztaila, abuztua eta iraila dira, normalean, hilabeterik garrantzitsuenak, gure bezeroak oporretan daudelako. Beraz, hilabete horietan lanik ez izatea oso kaltegarria da guretzat. Greba uztailaren 31ra arte dago deituta. Larria da ikustea bai DGT bai Asextra akordiotik urrun daudela oraindik. Gainera, azken horiek jakinarazi dute akordiorik ez lortzekotan irailaren 4tik aurrera greba mugagabera joko dutela.

Zertan eragingo lizueke horrek?

Horrek oporretatik itzultzen diren autoeskolak ez irekitzea ekarriko luke. Hots, lana erregulatzeko espediente bat edo lan araudiak ahalbidetzen duen beste sistemaren bat erabili beharko genuke. Azterketarik ez badago, guk ezin dugu lanik egin.

Egoera larria da, beraz.

Lehenengo asteetan ez zen asko nabaritu. Azterketa teorikoak daude egunero administrazioko langileek eginak. Horri esker, ikasgeletan geneukan lana aurrera atera dugu. Baina, azterketa teorikoa egin ostean, pertsona horiek praktikak egiten hasi behar dute, eta, noski, ez badute data jakin batean aztertuak izateko bermerik, ez dira hasiko klase praktikoak egiten.

Nola daude azterketa praktikoa egiteko itxaron zerrendak?

Orain soilik ostegun eta ostiraletan egiten dira azterketak. Normalean, autoeskola bakoitzak azterketa bat egiten zuen astean; uztail osoan, berriz, azterketa bat edo bi egin dituzte soilik. 2.856 froga atzeratu dira Bizkaian, grebako hamazazpi egun hauetan. Trafikoak azterketetara deitzen jarraitzen du, grebarik egongo ez balitz bezala. Beraz, jendeak azterketa egiten den tokiraino joan behar du, eta han jakinarazten diete froga atzeratu den ala ez. Badago azterketara bi edo hiru aldiz hurbildu den jendea. Froga uztail hasieran egin behar zuten pertsonek abuztuaren amaieran egin beharko dute.

Trafiko zuzendaritza kolapsatuta dago, beraz.

Guztiz. Egoerak berdin jarraitzekotan, orain aurkeztu nahi duten ikasleek azterketa ezingo dute irailaren 11ra arte egin. Blokeo egoera batean gaude.

Arriskuan daude autoeskolak?

Bizkain, Gipuzkoan eta Araban 300 bat autoeskola daude, gutxi gorabehera 1.000 pertsonari lana ematen diotenak. Ateak ez baditugu irekitzen, pertsona horiek guztiak kaltetuak izango dira. Asko, gainera, autonomoak dira, eta bat eta bost langile bitartean dituzte. Beraz, hain lan gutxi izateak zuzenean eragiten die.

Irtenbiderik aurreikusten duzu?

Ez dago irtenbide askorik. Hemen bi arazo daude nahastuta. Bata aztertzaileen greba da. Bestea, aztertzaileen kopuru txikia, greba amaitu arren indarrean jarraituko duena. Horrek asko murritzen du gure lan egiteko gaitasuna.

Zergatik ari dira greban?

2008an egin zuten lehen greba, eta 2015ean bigarrena. Azken horretan, dokumentu bat sinatu zuten. Bertan, DGTk ordainsari espezifiko bat ordainduko ziela onartu zuen, baina ez du bere hitza bete. Zaila da konponbidea topatzea. Ez dute ezta dokumentu bera errekonozitzen ere; batzuek diote ordaintzera konprometitu zirela, eta besteek, aldiz, ezetz.

Dena dela, aztertzaile kopurua urria izango da, ezta?

Greba amaitzen denean ere aztertzaile kopurua oso txikia izango da. 2009tik aurrera kopurua asko jaitsi da; Bizkaian, adibidez, hamazazpi aztertzaile daude, baina Gipuzkoan lau soilik. Gainera, aurten asko erretiratuko dira. Bestalde, inork ez digu inolako konponbiderik proposatu. Guk azterketak egitea eskatzen dugu, besterik ez.

Administrazioak dio lanpostu gehiago sortuko dituela, baina ez da egia. Zenbakiekin eta pertsonekin jokatzen ari da: 500 lanpostu gehiago sortuko zituela esan arren, 397 kategoriaz aldatzea besterik ez du egin. 70 postu sortu ditu, baina hogei hilabete beharko dituzte oposizioa gainditzeko. Azkenik, esaten dute armadako ehun pertsonari aztertzaile izateko aukera emango dietela. Bere garaian gauza bera egin zuten Correosen, baina soldaduak ez dira funtzionarioak, eta, beraz, oposizioa gainditu behar dute berdin-berdin. Arazoak bere horretan jarraituko du.

Ikasleek zer diote?

Kokoteraino daude. Azterketa teorikoa egin dutenak zain daude, baina askok kanpoan ikasten dute, eta denbora amaitzen ari zaie. Jada klase praktikoak egiten ari zirenek bertan behera utzi dituzte. Eta azterketa gainditu ez dutenak harrapatuta geratu dira. Uztailean gainditu ez, eta irailean dute hurrengo aukera.

“Neskontzat gauzak hobetu dira, baina asko dago egiteko”
2017-07-212017-07-21Bizkaia, Elkarrizketa

“Neskontzat gauzak hobetu dira, baina asko dago egiteko”

Izaro Mendieta

Esku pilota eta palan aritzen deneko kantxatik atera, eta frontis bakarrean lehiatzen dabil egunotan Olatz Arrizabalaga (Gernika-Lumo, 1997). Frontballean aritzea, baina, iazko kontu bat da pilotari gaztearentzat; esku pilotan eta palan baitauka eskarmentua Arrizabalagak.

Gorengo mailan dagoen pilotari gaztea zara. Ba al dago desberdintasunik pilotari gazte eta helduagoen artean?

Lehen baino neska gehiago aritzen gara palan, baina lehen nire bikotea eta ni izaten ginen beti txapelketako gazteenak. Bere alde ona eta alde txarra dauzka horrek. Helduagoek esperientzia gehiago izaten dute, eta gazteagook, beharbada, sasoi hobea izaten dugu. Nik uste dut hori izaten dela desberdintasun bakarra.

Noiz hasi zenuen esku pilotako eta palako ibilbidea?

Zazpi urte nituela hasi nintzen esku pilotara jokatzen, Gautegiz Arteagan. 14 urterekin, berriz, utzi egin behar izan nion jokatzeari; izan ere, Bizkaian bi neska baino ez geunden esku pilotan lehiatzen, eta, hori dela eta, mutilen kontra aritzen ginen. Sasoi horretara ailegatutakoan, baina, ezin izan nuen esku pilotara jokatzen jarraitu, ez baineukan mutilek adina indar, eta hori garrantzitsua da kirol honetan. Orduan, palan jokatzeari ekin nion, Munitibarren. Eta iaz heldu nion berriro ere esku pilotari. Hala, gaur egun, bi modalitateetan lehiatzen naiz. Palan, Larrabetzuko taldearekin aritzen naiz, eta esku pilotan, aldiz, nire kontura.

Emakumeen Master Cup binakako esku pilota txapelketan lehiatu zara aurten. Nola moldatu zara?

Leire Etxaniz Bengoa etxebarritarra izan nuen bikote, eta txapelketa irabaztea lortu genuen elite mailan.

Aurretik ere, irabazi izan dituzu beste txapelketa batzuk.

GRAVNI federazio arteko lehiaketako pala txapelketa bost aldiz irabazi dut, eta Euskadiko pala txapelketa, berriz, hiru aldiz.

Esku pilotan eta palan ez ezik, frontballean jokatzen ere ausartu zara.

Bai, hala da. Espainiako txapelketa jokatzeko deitu zidaten. Frontballa zer zen ere ez nekien nik orduan; hala ere, esperientzia bizitzera joan nintzen. Ekainean jokatu zen txapelketa Iruñeko Labrit pilotalekuan, eta bigarren egin nuen orduan. Horren ostean, Espainiako selekzioagaz entrenatzea proposatu zidaten, baita Mexikon lehiatzen ari den Frontball munduko txapelketan parte hartzea ere.

Esku pilota, pala, frontballa... Zein duzu hiruren artean gustukoen?

Esku pilota daukat gustukoen; txikitatik aritu izan naiz, eta gauza gehien ere han egin daitezke. Beharbada, palan hobeto moldatzen naiz, baina esku pilota dut gustukuago.

Emakumeen presentzia nolakoa da pilotarien artean?

Nik uste dut geroz eta emakume gehiago animatzen direla pilotan aritzera, eta Emakumeen Master Cup-ak ere hori lortu duela deritzot. Nik uste dut lortuko dela esku pilotan zein palan geroz eta emakume talde gehiago osatzea. Pilota munduan nire ibilbidea hasi nuenean, bi neska baino ez geunden, eta orain, berriz, nesken arteko txapelketak egiten dira. Kanpoan lehiatzeko aukerak ere badira orain. Gauza asko hobetu dira, baina asko dago egiteko oraindik.

Zer dago egiteko, adibidez?

Emakumeen entrenamenduetan jarri beharko litzateke indarra. Elite mailan gaudenok ez daukagu entrenamendurik; ez entrenatzailerik ezta entrenatzeko tokirik ere. Batzuetan, mutilekin ere entrenatu izan dugu. Beraz, gu mugitu behar izaten gara hara eta hona. Bestalde, sariak ere handiagoak izaten dira gizonezkoentzako emakumezkoentzako baino. Komunikabideetan emakumeen pilotak daukan oihartzunean ere nabaria da desberdintasuna.

Pilotaleku txiki eta handietan lehiatu izan zara. Ba al daukazu faboritorik?

Gautegiz Arteagako edo Larrabetzuko pilotalekuak dira niri jokatzeko gehien gustatzen zaizkidanak, horietan egiten baititut entrenamendu gehienak, eta neurriak hartuta ditut jada. Beraz, frontoi handiak baino, etxekoak ditut nahiago nik.

Mexikotik bueltan, zer egingo duzu?

Emakume Master Cup-a dela eta, herri askotatik deitu digute esku pilotako partidak jokatzeko. Mexikotik bueltan etorri eta hurrengo egunean badaukat partida bat, adibidez. Uztailean eta abuztuan, herri txikietako jaietan ere hainbat partida jokatuko ditugu. Eta urrian, Bizkaiko txapelketa hasiko dugu.

Eta etorkizunean, pilota munduan murgilduta jarraituko al duzu?

Esku pilotan, palan zein frontballean jokatzea ikasketekin bateragarria den bitartean, entrenatzen eta jokatzen jarraituko dut; hori da, behintzat, nire asmoa. Edozein kiroletan, uste dut munduko txapelketa jokatzea izaten dela goreneko ametsa, eta hori egiteko aukera izan dut nik. Beraz, helburu bat beteta daukat.

Mexikoko txapelketak bezalakoak egongo balira, horiek aprobetxatzea gustatuko litzaidake, nesketan, behintzat, ez baitut uste aukera gehiegirik egongo denik.

“Ezin duzu beste aldera begiratu behin egoera ezagututa”
2017-07-142017-07-14Bizkaia, Elkarrizketa

“Ezin duzu beste aldera begiratu behin egoera ezagututa”

Peru Azpillaga

Orain dela pare bat urte, gerrak eta miseriak bultzatuta, Europara etortzen ziren errefuxiatuen kopuruak era lazgarrian egin zuen gora. Europa ez da gai izan auzi horri erantzun duin bat emateko, eta arazoa, konponduta egon beharrean, inoiz baino nahasiago dago. Milaka dira urtero etorkizun baten bila haien bizitza arriskuan jartzen duten pertsonak, dena utzi eta bizimodu duin baten bila abiatzen direnak. Baina helmugara heltzea lortzen dutenek oso bestelako errealitatea topatzen dute. Testuinguru horretan sortu zen Ongi Etorri Errefuxiatuak plataforma. Pertsona horien guztien eskubideen alde lan egiteko. Iaz Greziara joan ostean, gaur Melillara bidean abiatuko den karabanari buruz mintzo da Javi Seco (Bilbo, 1965).

Zein da karabanaren helburua?

Batetik, salatu egin nahi dugu Europako hegoaldeko muga horretan giza eskubide guztiak urratzen direla. Bidaian zehar hainbat ekintza egingo ditugu: Bardean, Madrilen, Algecirasen, Tarifan... Bestetik, azaleratu nahi dugu jende horrek zer arrazoi dituen gure mugetara etortzeko; zergatik egiten duten ihes beren herrialdeetatik: gerrak, goseteak, pobrezia…

Zergatik Melilla?

Hegoaldeko muga, agian, Europako bortitzena da. Pentsa, Gibraltarren, 6.000 pertsona baino gehiago hil dira azkeneko hogei urteetan, eta horiek zenbatuta daudenak dira soilik; imajinatu zenbat izango diren ezagutzen ez ditugunak. Muga horren egoera azaleratu nahi dugu. Ceuta ere hor dago, baina otsailean egon ginen han, Tarajalgo tragediaren urteurrenean. Gainera, auzia konpontzen ez den bitartean, hara bueltatzeko konpromisoa hartu dugu gertatutako sarraskia salatzeko: Guardia Zibilak hamabost pertsona hil zituen han.

Nola doaz prestakuntza lanak?

Oso lan zaila da horrelako gauza bat antolatzea eta koordinatzea, baina, egia esan, oso pozik gaude. Askotarikoa izango da, eta Euskal Herritik bultzada handia jaso du. Iaz bezala, jende asko animatu da; estatu osotik laurehun pertsona inguru joango dira, eta horietatik, berrehun Euskal Herrikoak dira. Bizkaitik, ehun baino gehiago.

Zer antolatu duzue karabanan zehar egiteko?

Euskal Herritik abiatzen garenok Bardean egingo dugu lehenengo geldialdia. Ezin dugu ahaztu euskal armagintza nahiko indartsua dela. Gogoratzekoa da, halaber, Inazio [Robles] suhiltzaileari armak garraiatzen laguntzeari uko egiteagatik irekitako espedientea.

Ondoren, Madrilen, Espainiako Estatuko kideekin batuko gara eta hainbat ekintza eta protesta egingo ditugu. Gainera, Melillara heldu aurretik, protestak egingo ditugu Aluche, Tarifa eta Algecirasko CIE atzerritarrentzako zentro itxietan.

Azkenik, bueltako bidaian Almerian, Nijarren geratuko gara, hango negutegietan lan egiten duten etorkinen egoera salatzeko; ia esklabotza egoeran bizi dira. Gainera, hango biztanleek ere ez dute ezer sobera, eta halako egoeratan pobreen arteko guda sortzen da; badakizu, betiko diskurtsoa: "Hauek lana kentzen digute...".

Melillan bertan, zer aurkitzea espero duzue?

Melillan, tokiko taldeekin lan egin beharko dugu, han topatuko dugun giroa oso latza izango delako. Alde batetik, populazioaren %40 funtzionarioak, poliziak edota haien senideak dira. Han Franco oso presente dago oraindik; kaleen izenak, estatuak… dira horren erakusgarri.

Beste alde batetik, emakume zamaketarien eta adingabeen egoerak kezkatzen gaitu bereziki. Azken horiei, mena esaten diete —bakarrik dagoen adingabe atzerritarra—, eta horrekin kentzen diete nortasuna, izena, hstoria, jatorria... Ehun inguru kalean bizi dira Melillan; oso egoera larria da.

Zergatik da azpimarragarria emakumeen egoera?

Emakumeek zapalkuntza bikoitza jasaten dute: migratzailea eta emakumea, oso konbinazio gogorra da. Ia emakume guztiek jasaten dute sexu erasoren bat Europarako bidaian zehar. Pentsa, batez beste, emakume bakoitzak hiru eta zortzi abortu artean izan ohi ditu bidaian. Haien egoera guztiz lazgarria da, eta guk oso presente izan nahi dugu beti gure aldarrikapenetan.

Zer dira CIE edo atzerritarrentzako Zentro Itxiak?

Kartzelak dira azken finean, baina han daudenek ez dute inolako deliturik egin. Espainiako Estatuan, etorkina izanik lanik ez baduzu, ezin dituzu paperak berritu. Orduan, poliziek harrapatzen bazaituzte, nahiz eta falta administratiboa izan eta ez delitua, halako zentroetan sartzen zaituzte. Momentu horretan bertan has daiteke kanporatzeko prozesua. Zentro horietan gehienez 60 egun egon daitezke sartuta; batzuetan, epea amaitu eta libre geratzen dira, baina baldintzak oso gogorrak dira. Algeciraskoa, adibidez, estatuan salaketa gehien jaso dituen zentroa da.

Nola baloratzen duzue orain arte egindako lana?

Oso pozik gaude, egia esan. Gainera Bilboko jaietako pregoia emateko hautatu gaituzte, baita Santutxukoa emateko ere. Horrek sekulako garrantzia du elkartearen lana aditzera emateko. Bestalde, plataforma hedatu egin da, eta talde asko sortu dira Euskal Herri osoan.

Greziara, adibidez, jatorri eta esperientzia askotako jendea joan ginen, eta, orduz geroztik, hemen jarraitzen dugu guztiok lanean. Azken finean, behin egoera ezagututa, ezin diozu bizkarra eman. Jendea animatuta dago, eta lan egiteko prest. Zoritxarrez, ibilbide luzeko bidaia da hau, eta ez da aurtengo karabanarekin amaituko. Lan handia dugu egiteko.

Zergatik da garrantzitsua horrelako ekintzak antolatzea?

Pertsona horien egoera kalera atera beharra dago. Hegoaldeko muga eskubiderik gabeko eremua dela diote, eta, beraz, han dauden pertsonak, ez-pertsona gisa ikusten dira. Migratzaileak direnez, badirudi ez dela hain larria haien eskubideak urratzea. Badirudi ez dutela ez izenik ezta euren istorio propiorik ere. Baina pertsona horiek benetako heroiak dira: bi edo hiru urte iraun dezakete bidaia horiek, eta egoera ikaragarriak bizi izaten dituzte.

Egoera salatu nahi dugu, kasu honetan hegoaldeko mugakoa, baina pentsa Afrika osoan eta Hego Amerikan ere bizi dena. Arazoa globala da, baina ez da komunikabideetan agertzen. Horregatik da hain garrantzitsua plataformen lana.

Etorkizunera begira, zein erronka dituzue?

Ari gara dagoeneko hurrengo karabanaren inguruan gogoeta egiten. Ez dago ezer zehaztuta oraindik, baina badugu jada ideiaren bat buruan.

Horrez gainera, plataforman egiteke dugun lan bat da Europa mailako harremana sendotzea eta sustatzea. Kontaktuak baditugu, baina sarea sortzea falta zaigu.

“Errealitatea aztertu eta eraldatzeko, artea funtsezko tresna da”
2017-07-072017-07-07Bizkaia, Elkarrizketa

“Errealitatea aztertu eta eraldatzeko, artea funtsezko tresna da”

Peru Azpillaga

2016an sortu zen Emakumeen Etxeen Sarea, eta Testura bertso saio feministarekin eman zioten hasiera beren proiektu bateratuari. Aurten, berriz, Artestura arte lehiaketa feminista antolatu dute. Horren bidez, emakumeen etxeetan egiten duten lana zabaldu eta egun emakumeek artearen munduan jasaten duten ikusezintasunari eta gutxiespenari buelta eman nahi diote. Antolatzaile lanetan ibili da Zaida Fernandez (Bilbo, 1988), eta lehiaketaren zergatiei eta nondik norakoei buruz aritu da.

Zergatik ikusi duzue lehiaketa hau sustatzeko beharra?

Besteak beste, sarearen helburu nagusia emakumeen etxeak ikusgai egitea da, hau da, hemen egiten dugun lana zabaltzea eta emakumeen jabetze prozesuak indartzea. Lehiaketa honekin, beraz, emakumeon sormena eta produkzio feminista bultzatu nahi ditugu; haien lana ikusgarri egin eta aintzat hartzea.

Gainera, uste dugu artea modu aproposa dela balioak adierazi eta transmititzeko. Hori dela eta, jendartearen errealitatea aztertu eta eraldatzeko funtsezko tresnatzat jotzen dugu.

Zein da egun emakumeen egoera artearen munduan?

Alde batetik, emakumeak betidanik izan gara musak artean; maiz agertzen gara biluzik, objektu gisa; baita publizitatean ere. Guk hori irauli nahi dugu, emakumeak subjektu artistiko bilakatuz.

Bestetik, badakigu egun emakume gehiago dabilela artearen munduan, baina haien lana ikusezina da oraingoz, eta, gainera, oso gutxi baloratua. Horrexegatik sustatu nahi izan ditugu bai emakumeen sormena eta bai produkzio artistiko feminista.

Zeintzuk dira lehiaketaren oinarriak eta baldintzak?

Lehiaketan 18 urtetik gorako emakume orok hartu dezake parte; profesionalak izan zein ez. Haientzat pentsatuta dago, estrategikotzat ikusten dugulako haien sormen eta produkzio artistikoa sustatzeko.

Guztira hamasei sari banatuko dira —400 euroko zortzi sari, eta 200 euroko beste zortzi aipamen berezi—. Era berean, emakume etxe guztietatik igaroko den erakusketa ibiltari bat egingo da.

Zeintzuk izango dira lanak baloratzeko irizpideak?

Esan beharra dago, originaltasuna, kalitatea, berrikuntza eta halako irizpideak kontuan hartuko ditugun arren, horiek ez direla izango gure lehentasuna. Guk, batez ere, kontuan hartuko dugu emakume etxeen nortasuna eta balioak adierazteko eta transmititzeko ahalmena erakustea eta baita feminismoaren balioekin bat egitea ere.

Bestalde, baldintza eta oinarri guztiak lehiaketa antolatzen dugun etxeen webguneetan daude eskuragarri.

Zergatik sortu zenuten Emakumeen Etxeen Sarea?

2016an sortu genuen sarea, oro har, emakumeen etxeen proiektuari ikusgarritasuna emateko, batera lan egiteko, eta efektu traktore bat sortzeko udalerrian bertan. Egun, zortzi gara kideak: Durangoko Andragunea, Arrasateko Emakume Txokoa, Azpeitiko Emakume Txokoa, Basauriko Marienea, Eibarko Andretxea, Ermuko Emakumeen Topalekua, Ondarroako Emakumin Topaleku eta Donostiako Emakumeen Etxea —aurten batu da—.

Joan den urtean antolatu zenuten lehen proiektua.

Bai, hura Testura izeneko bertso saio bat izan zen, bertso eskola feministaren laguntzarekin batera antolatu zena. Herri guztietan proiektatu eta gauzatu zen, eta, gure ustez, oso proiektu polita eta arrakastatsua izan zen: emakumeen etxeak ikusgarri egitea eta gure balioak adieraztea lortu genuen.

Zer dira zehazki emakumeen etxeak?

Feminismoa bultzatzeko erreferentziazko espazioak dira: emakumeen jabetze prozesuak indartu, elkarlana eta berdintasuna sustatu eta kulturen arteko uztarketa bultzatzeko ezinbesteko espazioak, hain zuzen ere.

Etxe guztiak ez dira berdinak; bakoitzak bere bizitza propioa dauka, baina filosofia komun bat dugu. Eskaintzen ditugun zerbitzu orokorren artean, informatzea, trebatzea, sentsibilizatzea eta orientatzea izaten dugu asmoa.

Emakumeentzako espazio propio bat sortzea dugu helburu. Baina ez soilik emakumeentzat. Adibidez, Ermuko topalekuan, Zipriztintzen gizon taldea elkartzen da berdintasunaren inguruko lanketa egiteko. Berdintasuna landu nahi duen pertsona oro ongi etorria izango da beti. Etxe bakoitzak bere eredu eta identitate propioa du. Etxeak dira, baina leihoak irekitzen ditugu gure proiektua herrira zabaltzeko.