Hezkuntza Lege berriak ez du inor axolagabe utzi. Badirudi askori gogorarazi behar zaiela hezkuntza publikoa zerbitzu publikoa dela, eta, beraz, defendatu egin behar dela. Lege berri hau hainbat ikuspuntutatik azter daiteke.

Kontuan izan behar da pertsona guztiek baldintza berdinetan irakastea bermatuko duen tresna bakarra dela. Helburu hori ez da bermatzen lege berriarekin. Adibidez, familien errentaren arabera, haien seme-alabek aukera gehiago edo gutxiago izango lukete eskola publikoan edo pribatuan/itunpekoan matrikulatzeko. Hau da, gurasoen errenta altua bada, litekeena da seme-alabak plazarik gabe geratzea irakaskuntza publikoan; orduan ikastetxe pribatuetan/itunduetan eman beharko lukete izena. Nahiz eta ikastetxe pribatuetan/itunduetan familia behartsuetako seme-alabentzako kupoak badauden ere, lege honek gaitasun gutxiago duten familien ghettoak sortzen ditu eskola publikoan.

Horrelakorik gerta ez dadin, eskola publikoaren aldeko benetako apustua egin behar da. Laguntza horrek erakundeen artekoa izan beharko du. Ikastetxe publikoei baliabideak, inbertsioa eta tresnak eman behar dizkie, askotariko profilak dituzten familientzat aukerarik onena izan dadin. Horretarako, azpiegiturak eta zerbitzuak hobetu beharko dituzte. Bilboko ikastetxe batzuek patio txikiak dituzte, berdegunerik gabeak, sarbide erregularrak, funtzionamendu txarreko berogailuak eta gaizki aireztatutako ikasgelak, esate baterako. Garrantzitsua da familia kontziliazioa laguntzen duten zerbitzuetarako sarbidea erraztea. Adibidez, goizeko zaintza, jantokia eta eskolaz kanpoko jarduerak.

Beste aldetik, euskararen erabileraren normalizazioari dagokionez, nabarmendu behar da kanpotik etorritako pertsonei salbuespenezko bi urte ematen zaizkiela, ikasketak euskaraz egitetik salbuesten baitituzte. Urte horiek, hizkuntza ez ezik, euskal kultura ere barneratzea indartzeko erabili beharko lirateke. Zoritxarrez, helburu hau gutxitan betetzen da. Askotan, ikasleak DBHra iristen dira maila eskasarekin, eta horrek ezinezkoa egiten die irakasgaiak euskaraz aurrera eramatea. Arau honekin bakarrik lortzen da D ereduaren maila jaistea. Gainera, horietako ikasle asko ikastetxe pribatu/ itunduetara desbideratu beharko dira, ghetto berriak sortuz.

Lege berri honek hirugarren ebaluazioa ezartzeak zama erantsia dakarkio hezitzaileari ikasturte amaieran eskatzen zaion lan kantitate mordoari; izan ere, programa berria eta ebaluatzeko modu berria aplikatu behar dituzte, non zifren ordez ongi, nabarmen, bikain… balioesten den. Baldin eta horri C.V. eta digitalizazioa bermatzeko ikastaroa gehitzen badiogu, lana bideraezina bihurtzen da.

Amaitzeko, lege berri honek ez du adostasun egokirik sortu hezitzaile, guraso eta ikasle guztien artean, eta presaka sinatu da; beraz, ez da baztertzekoa mobilizazio gehiago egotea.