Beti agertzen naiz tranpero lan honi buruz kexuka, zeinen zaila den pertsonaiak ehizatzea, zeinen arrunt, gris eta homogeneoa den gaur egungo giza-fauna, eta bla, bla, bla… Ba, oraingoan, pertsonaia eskura etorri zait, otzan-otzan, nekerik gabe, eta bitan pentsatu gabe larrutu dut hemen eskaintzeko, merezi duena ordainduko didazuelakoan.

Lankide ohia da, ni bezala pertsonaiak ehizatzen ibilitakoa, ni ez bezala, ehiza murriztu zenean tranpero lana utzitakoa. Kalean egin dugu topo ezustean, zakurra paseatzen zebilela. Zakur zakar handia, larru nabar zikina, begirada okerra, laztantzeko gogorik ematen ez duena. Parkeko banku batean eseri gara biok solasean.

“Zertan ibili zara tranpero lana utzi zenuenetik?”, galdetu nik. “Ez naiz asko urrundu lehengo ofiziotik: ehizan jarraitu dut”, berak; “baina ez, ordea, pertsonaiak, hezur haragizko gizajendea ehizatzen ibili naiz”, esan dit, lasai asko, zakurrari musuan laztan bat ematen zion bitartean.

Goitik behera begiratu diot, sinesgogor. Tranperook ez gara santuak, baina baditugu kodeak eta gainditu ezinezko mugak. Pentsamendua irakurri eta azkar argitu dit kontua: ez omen da legez kanpoko ezer, kontrara, gaur egun hain ondo ikusiak diren gizarte lan horietakoa izan da berea. Udalerri askotako giza-zerbitzuetarako lan egin du, alde egiten zuten agure atsoak aurkitu eta erresidentziara bueltan eramaten.

“Gehienak burua nahastu eta nahi gabe galtzen dira kalean”, esan dit. “Bakan batzuk nahita alde egiten saiatzen dira, funtsean, burua galduta dutelako. “Jakina, azken hauek dira ehizatzen zailenak”.

Balio moralen kontua ez doa nirekin, baina, joder, askatasuna askatasuna da, eta hala esan diot: “Zahar horiek alde egin nahi zuten, eta zuk, kabroi horrek…”. “Zera nahiko zuten”, erantzun berak, ziztuan. “Zera jakingo dute gaixoek, haien egoeran zer nahi duten eta zer ez. Haien mesederako zen, egidazu kasu. Probetxuzko lana egin dut, gizartearentzat, agure atsoen sendikoentzat eta agure atsoentzat eurentzat ere, ze arraio”, esan dit, eta zakurrak ere buruarekin baiezkoa egin duela iruditu zait.

Zakurraz baliatzen omen zen, hain zuzen, zaharrak harrapatzeko. “Desagertutakoaren burkoa edo arroparen bat usaintzen eman, eta aurkitu arte ez zuen bakerik”, esan dit harrotasuna ezkutatu ezinik. “Egunbete edo astebete beharko genuke, baina oso gutxitan egin genuen kale. Entzute handia irabazi genuen urteekin, eta denek eskatzen zuten gure zerbitzua. Ondo bizi izan naiz; ez daukat kexarik”.

Ea gaur ere lanean dabilen galdetu diot. “Erretiratu nintzen”, erantzun dit, lehor. Orduan erreparatu diot aurpegiari. Denboraren joanak ez du kupidarik izan harengan. “Ez naiz jada lanerako gauza”, berak. “Belaunak higatuta ditut. Txiza egiteko zunda bat jarri zidaten joan den urtean; alabak ni zaindu ezin eta erresidentzia batera bidali ninduen”.

“Erresidentzia dotorea izango da, zakurra eta guzti sartzen uzten badizute”, nik. “Ez dute uzten”, esan dit. “Txakurra alabarekin geratu zen, derrigorrez. Baina gaur atera naiz eta nire bila etorri da, ni beste jaberik ez du onartzen”, esan du, berriro ere musuan laztan bat ematen ziola.

Urrunean zakur baten zaunka amorratua entzun dut. Zakarra eta handia hura ere. Bere atzetik doan gizonak ozta-ozta eusten die uhalaren tenkadari. Orduan ulertu dut. Lankide ohia altxatu, “joateko ordua da” esan, eta bere zakurrari azkeneko laztana emanez, besteagana xaxatu du.

Zakur biek talka egin dute airean eta borroka latzean hasi dira, lankide ohia arbolen artean galdu den bitartean. Une batez bere belauneko higaduraz ahaztu dela dirudi.

Zakurrei begira geratu naiz. Lanagatik zakur borroka askotan egona naiz, baina oraingo honetan ez nuke jakingo noren alde egin.